Het was uiteindelijk fantastisch, maar wat heb ik vooraf zo af en toe in de rats gezeten of mijn lichaam het wel aan zou kunnen. Het was namelijk niet alleen mijn eerste ‘hike’ in het buitenland – maar ook kort na mijn tweede hartinfarct.

Wat er aan vooraf ging

Het was zondag 26 juni en ik was volledig hersteld van mijn heupblessure die mij vijf maanden lang dwarszat en mijn training richting de Ring of Kerry danig in de war schopte. Op deze zondag had ik gekozen voor een zware voorbereidingswandeling van 25km in de duinen nabij Heemskerk. Het was na zo’n 20km dat ik iets voelde rond mijn borstbeen. Zo’n gevoel wat je uit duizenden herkend als je ooit eerder een hartinfarct hebt gehad. Zal toch niet denk je dan? Rustig verder gelopen omdat ik nog zo’n 5km moest om mijn auto te bereiken. Zo gezegd, zo gedaan, naar huis, even rusten, goed eten en uitstekend slapen dat was de verdere zondag. Er leek weinig aan hand – tot ik maandag de 27e juni opstond en onder de douche mijn armen omhoog hief, en toen weer dat gevoel uit duizenden voelde. ‘Zeker niet goed’, denk je dan. Huisarts gebeld en afspraak voor een hartfilmpje aan het einde van de ochtend. ,,Ik heb het al gezien, je hebt weer een -infarct gehad en de ambulance is al onderweg,” sprak de huisarts kordaat. Daar zit je dan – zes weken voor vertrek naar Cork – om met Ferenc de Ring of Kerry te gaan lopen. In het MCA in Alkmaar ging het snel, kort op zaal, direct door naar de hartbewaking en in de middag nog gedotterd en een nieuwe stent erbij. Terug uit de behandeling belde Ferenc al. Hij had het slechte nieuws al van zijn vader gehoord. ‘De Ring of Kerry wordt niks vriend,’ was het eerste wat ik zei. Maar als door een wonder knapte ik snel op, en de woorden van de cardioloog tijdens mijn ontslaggesprek op woensdag de 29e waarin de cardioloog zei ,,Joost snel weer in benen, kop d’r bijhouden, dan ben je snel weer de oude,” gaven mij meer dan hoop op toch nog mijn eerste grote buitenlandse ‘hike’ in 2022. En zo geschiedde uiteindelijk. Op 11 juli had ik een controle afspraak bij mijn internist, die natuurlijk middels mijn EPD op de hoogte was van mijn tweede -infarct. Ik heb in al die jaren een meer dan uitstekende vertrouwensband opgebouwd met mijn internist, dus durfde hem de vraag te stellen, ,,Dokter ik heb over vier weken een wandelvakantie staan in Ierland, is dat in deze situatie verantwoord om dat door te laten gaan?” Hij keek mij even indringend aan en sprak toen de verlossende woorden, ,,Jazeker, als je je kop d’r maar goed bijhoudt, je medisch paspoort en je medicijnen in je rugzak doet, Ierland is qua medische voorzieningen een uitstekend land, dus als er onverhoopt iets fout gaat ben je daar in goede handen.” Ik kon wel juichen, het was het enige antwoord wat ik wilde horen.

De laatste voorbereidingen

Na mijn infarct mocht ik heel langzaam weer wat wandelen. Van 1km een week na het infarct via wat tussenstappen naar een gemiddelde ‘hike’ van 20km een week voor vertrek. Maandag 8 augustus stonden Ferenc en ik in alle vroegte op Schiphol. Vertraging of niet het deerde mij nauwelijks – ik was er bij. Na een vlotte vlucht landen we aan het eind van de ochtend in Cork waar we één dag zouden gaan ‘sightseeen’. Dinsdag de 9e reisden we met de bus door naar ons startpunt in Glenbeigh. Een meer dan pittoresk plaatsje gelegen aan de kust. Daar voegde onze reisgenoot Koen Vancraynest zich bij ons. Zoals zijn achternaam al doet vermoeden had Koen Belgische roots en hij was een vriend van Ferenc in Ecuador. Dat hij zich voegde bij ons had natuurlijk te maken met mijn wel of niet deelname. In de onzekere periode voorafgaand aan de reis had Ferenc contact met Koen gezocht – voor het geval ik zou afhaken. En Koen die wilde graag mee, of ik nou wel of niet mee zou gaan. Het werd dus een ‘hike’ met z’n drieën, en dat werd mede daardoor misschien wel een nog groter succes. Koen bleek namelijk een buitengewoon aardige vent, en niet onbelangrijk een ervaren hiker. Iets waar Ferenc en ik nog wel wat van konden leren.

Dag 1 Glengeigh – Cahersiveen

Na een enigszins onrustige nacht en een uitstekend ontbijt begonnen we gedrieën aan onze Ring of Kerry. Ik was er vooraf nog niet gerust op of ik met de mannen mee kon, helemaal niet toen Koen voorstelde in plaats van de voorgestelde ‘inland’ route te kiezen voor de coastline route. Achteraf bleek het een schot in de roos. Prachtige vergezichten brachten een twinkeling in de ogen en zo nam ik de zwaardere coastline route op de koop toe. De temperatuur was op dag 1 nog prima te noemen voor een dag ‘hiken’ met zo’n 25 graden Celsius. Het werd een lange dag met maar liefst 31km op de teller, maar niemand die ook maar een krimp gaf, het was immers pas dag 1. ’s Avonds in het zonnetje heerlijk gegeten in het ietwat gedateerde Cahersiveen.

Dag 2 Cahersiveen – Waterville

Goed gemutst begonnen we aan de tweede dag. Logisch de eerste was namelijk uitstekend verlopen, maar……., dag 2 werd en één om niet snel te vergeten. De temperatuur was in de zon – zelfs voor Ierse begrippen – tot de extreme waarde van 30 graden opgelopen. Én we hadden de zwaarste dag voor boeg. 26km met veel hoogtemeters – weg van de kust en dwars door het Ierse berglandschap. Bij onderstaand bordje begon de helse tocht voor mij. Achterelkaar heel veel hoogtemeters. Ik vroeg mij meermaals af hoe mijn hart hier op zou reageren, maar gelukkig deed de rikketik het fantastisch en was het meer de astma die af en toe teveel werd. Afgesproken met de mannen om elkaar zo nodig los te laten en in eigen tempo je weg te vinden.

Na 13 zware kilometers kwamen we elkaar weer tegen en was er tijd voor kort overleg hoe verder. de mannen besloten de ‘full trail’ voor deze warme dag te voorbrengen. Ik koos – vanuit de gedachte van mijn internist, die zei ‘houd je kop d’r goed bij’ af te buigen en middels de motorway van 8 kilometer rechtsreeks richting onze B&B in Waterville te lopen. Daar aangekomen zat ik in de verzengde hitte te wachten tot de mannen ook aankwamen in de B&B, en dat duurde nog best wel even, en bij aankomst zagen de mannen er afgepeigerd uit. Die laatste berg – die ik dus had vermeden – had zijn sporen bij Koen en Ferenc nagelaten. Waterville was een prachtige plaatsje met onder andere een koninklijke golfbaan waar veel Amerikanen zich voorbereiden op het jaarlijkse Brits Open. Vele golfgrootheden zoals onder andere Tiger Woods hadden meermaals Waterville aangedaan zo werd ons meermaals verteld. Een heerlijke zwoele maar korte avond maakten de dag compleet. Kort vanwege het feit dat we er allemaal behoorlijk doorheen zaten na deze buffel van een dag.

Dag 3 Waterville – Caherdaniel

De dag waarop we ons verheugden. Mede door de verhalen van de avond ervoor die vertelden dat dit het mooiste deel van de route zou zijn, als we tenminste de coastline route zouden nemen en niet de veel langere en zwaardere ‘inland’ route. Koen twijfelde nog één moment of hij niet toch de ‘inland’ zou nemen, maar sloot zich ’s ochtends wijselijk bij ons aan. Het werd zo’n dag met een gouden randje. Initieel was deze dag maar 12km, maar door wat extra’s in te plannen – waaronder 4 prachtige extra kilometers kort na het vertrek kwamen we deze dag toch ook nog uit op 20km. Het was weer extreem warm maar alle ultieme vergezichten vergoedden alles deze dag. Na een kilometer of 10 op de teller besloten we zelfs even helemaal af te dalen om een duik te nemen in een uitloper van de Atlantische Oceaan. Dag 3 werd zo een aaneenschakeling van ‘ooh’s en aah’s’ bij het zien van zoveel natuurpracht. De enige pub van het gehucht Caherdaniel was het eindpunt van deze prachtige dag.

De middag en avond in Caherdaniel werd er één om niet snel te vergeten. Irritatie bij de Franse B&B eigenaar, de bizarre zoektocht naar een slaapplek van Koen en ronduit schandalig slecht eten om een paar zaken te noemen, maar ja je kan niet alles hebben tijdens de wandeling van de Ring. De wandeling naar Caherdaniel was daarentegen geniaal.

Dag 4 Caherdaniel – Sneem

Vanwege de aanhoudende hitte besloten we dag 4 vroeg te starten en zo verlieten we Caherdaniel al in alle vroegte voor de etappe naar Sneem, waar het zwaartepunt aan het begin van de route zou liggen. In een feeërieke omgeving met continu zicht op een uitloper van de oceaan liepen we als in een sprookje. Waar je ook keek, overal zag je prachtige natuur. We kwamen deze dag verschillende hikers tegen waaronder een stel van onze leeftijd uit Caherdaniel die even aan een ochtendwandeling van vier uur bezig waren. Dat bleek routine kregen we te horen. Ook de korte stop met een tweetal Amerikanen zal ons lang heugen. Zij waren al zes weken over vanuit de USA om bijna het gehele verenigd koninkrijk te hiken. Iets waar we wel enigszins van onder de indruk waren. We waren Sneem nog nauwelijks genaderd of we liepen al tegen onze B&B aan. Een werkelijk plaatje van een huis met een eigenaresse die zowel de binnen- als de buitenboel deed, als u begrijpt wat ik bedoel. Na een korte break waarbij we de ogen even sloten liepen we naar het centrum van Sneem en merkte je gelijk dat we langzaam weer meer in de bewoonde wereld terecht kwamen. Zo genoten we van een paar biertjes, een ijsje en een prima diner. Als mijn club Brentford dan en passant ook nog even gehakt maakt van Manchester United met 4-0 dan kan mijn dag niet meer stuk. Gelukkig had ik Viaplay op mijn iPhone en genoten we van deze voetbalsensatie.

Dag 5 Sneem – Kenmare

De dag waarvan ik vooraf wist dat die ging komen. Een volgens planning extreem lange hike van 33km. En het was nog altijd bloedheet in Ierland. Ik besloot in de avond al mij een stukje op de route te laten taxiën, waardoor ik maar 20km zou lopen. De mannen gingen er wel vol voor en gingen om 7.00 uur al op pad om de grote hitte voor te zijn. De mannen hadden er dus al 13km opzitten toen ik aan mijn dag begon. We spraken af dat we elkaar op het restant van de route weer zouden treffen en zo geschiedde. Onderweg kozen we voor nog een extra lus met wat extra hoogtemeters waardoor de dag voor mij toch nog 24km was en de mannen maar liefst 37km liepen. Petje af mannen in die hitte….. Vooral het slot van deze dag was prachtig en zwaar. Kenmare bleek een schitterend plaatsje met vele barretjes, uitpuilende terrassen – waar we heerlijk hebben zitten borrelen en eten – voordat we toch op tijd weer ons bed opzochten. De slotdag zou er nog één worden die het predicaat pittig ook mocht dragen namelijk.

Dag 6 Kenmare – Killarney – slotdag

De aanloop richting Killarney National Park – wat een bezienswaardigheid op zich is – was pittig. Van nul naar 300 meter hoogte in ‘no time’ was best pittig. Maar het park was het meer dan waard. Eén grote groene wereld waarin je heerlijk je weg zocht en vond. Er leek aanvankelijk geen einde te komen aan het schitterende park maar naar verloop van vele kilometers werd het allengs drukker en kregen we steeds meer het idee weer volledig in de bewoonde wereld te zijn beland. Killarney is namelijk na Dublin de ‘place to be’ in Ierland als je van steden houdt. Een prachtige plaats met een een overschot aan luxe hotels, schitterende B&B’s en een centrum om van te watertanden. Er was één min bij onze aankomst – het regende pijpenstelen, echt Iers weer zou je zeggen – De laatste anderhalf uur van onze Ring zijn we volledig zeiknat geregend. We maakten er een heerlijke laatste avond van met als slot nog wat traditionele Ierse muziek wat vooral Koen de hele week al erg kon bekoren. Aan het eind van de avond namen Ferenc en ik al afscheid van Koen die via een andere route naar huis zou gaan de volgende dag.

Dag 7 – de terugreis

Afscheid van Koen hadden we al genomen en in alle vroegte gingen we per taxi naar de trein die ons terug naar Cork zou brengen. Nog een laatste koffie met een broodje voordat we in de bus stapten die ons naar de luchthaven zou brengen. Na alweer een vlotte reis landen we in de loop van dinsdagmiddag op Schiphol. Op Sloterdijk namen Ferenc en ik ook afscheid van elkaar – waarna ik terug naar Schagen ging en Ferenc de volgende dag met zijn gezin terug naar Ecuador.

Mannen, bedankt het was fantastisch en zeker voor herhaling vatbaar!!