Ik hou van handbal. Ik weet het zeker. Had ik ook nooit kunnen bedenken als echte voetballiefhebber. Maar sinds ik Nycke Groot heb gezien, voor mij de Andres Iniesta van het handbal, ben ik verliefd. Ik zag Nycke laatst op een onbeduidend voorbereidingstoernooitje een goal maken wat voor mij gelijk stond aan een schilderij. Ik dacht dat het tegen Servië was dat ze slalomde langs een aantal tegenstanders en toen de bal als een penseel liet vallen, die zwanger van het effect langs de verbouwereerde keepster in de goal rolde. Dat bleek de draaibal te zijn. Gisteren zag ik tijdens de bloedspannende wedstrijd Nederland-Zweden op de Olympische Spelen Angela Malestein bij 29-27 hetzelfde doen. Ietsiepietsie minder mooi maar zeker ook een draaibal die eveneens zwanger van effect via de verste paal binnenviel. Of Nycke er iets mee te maken had? Ja natuurlijk. Nycke leidt telkens de dans. Ze is de uitvindster van de ‘no look’ pass. Nycke is de architect van het Nederlands team maar staat zelden op de voorgrond. Als ze al praat doet ze dat zo ‘lazy’ mogelijk, en vaak met zo’n nasaal geluid, en altijd zo’n blik van ‘laat mij maar lekker handballen’. Zoiets wat Messi en Iniesta ook altijd uitstralen, heerlijk. Terug naar gisteren. 29-28 met nog pakweg een kleine halve minuut op de klok; time out Nederland. De coaches zeggen niks en Nycke neemt het woord, zoals ik Arjan Robben ooit in hetzelfde Brazilie ook zag doen tijdens het WK 2014. Nycke leidt de laatste dans en Danique Snelder rondt één seconde voor tijd schitterend af 29-29. Handbal is the game.