We hebben allemaal wel een ‘tic’, zeg nou zelf. Ik heb een hartgrondige hekel aan echt heel veel mannen dingen. Auto’s doen mij niets, horloges? ik heb er geen. Gadgets, electronica en overige dure prullaria waar mannen doorgaans heel blij van worden doen mij ook weinig, op een ding na; schoenen, en natuurlijk voetbal maar da’s logisch. Maar schoenen ohhh, daar kan ik echt blij van worden. Italiaanse snit heeft mijn voorkeur, en dan bij voorkeur een lage broque met platte neus, in bij voorkeur geschuurd suède, en als we dan toch bezig zijn bij voorkeur in de kleur bruin, of moet ik dan als volleerd schoenen fetisjist ‘cognac’ zeggen, want da’s mooiste bruin. Omdat schoenen duur zijn, maak ik er op kantoor een sport van om de prijzen en de ontwikkelingen op het internet ten aanzien van de mooiste modellen op de voet te volgen. Deze wintercollectie had ik echter zomaar concurrentie van één van mijn medewerkers. We maakten beide jacht op dezelfde magnanni, een briljante bruine broque. Ik was in het voordeel omdat ik een iets minder gangbare maat heb dan hij. Bijna dagelijks de voorraad checken, en hopen op een verdere prijsverlaging is dan het devies. Tot half januari, toen durfde ik het risico niet meer te nemen om weer naast de pot te pissen, want dat was me als eens eerder overkomen. Een dag later waren ze binnen, en oordeel zelf zou ik zeggen.

Mijn collega was ook onder de indruk van zoveel moois. Hij heeft nog wat pogingen gedaan om dezelfde schoen in dezelfde kleur te krijgen, maar die pogingen strandden. Ook dezelfde schoen in eveneens fraai geschuurd blauw suède heeft hij nog geprobeerd, maar ook die bleken in zijn te gangbare maatje 42 niet meer krijgen. Dat heet pech in schoenenjargon. Laat de uitverkoop van de zomercollectie maar beginnen zou ik zeggen, ik kan wel weer een paar mooie sneakers gebruiken, ook al heb ik alle kleuren van de regenboog al in de kast staan Maar ja je zal maar gek van schoenen zijn.