Als mensen mij vragen waarom ik niet tennis antwoordt ik altijd dat ik het niet kan, en het eigenlijk ook niet leuk vindt om te doen. Beide klopt. Kijken naar tennis vindt ik doorgaans echter wel leuk. Vreemd? Ja misschien wel en dan zeg ik als pseudo-kenner altijd dat Roger Federer mijn held is. Zit je altijd goed. Gisteren zag ik de ladies final van Roland Garros met de voor mij volledig onbekende Letse Jelena Ostapenko. In de voorbeschouwing hoorde ik de verslaggever al praten over een meisje dat maar drie slagen beheerst; hard, harder, hardst.  Doorgaans kijk ik niet naar damestennis, maar bij deze aankondiging dacht ik….., toch effe kijken. Vanaf de eerste game roste deze 20-jarige ongeplaatste Letse alle ballen links en rechts in de hoeken tegen de tramrails aan, zoals Nadal en Djokovic in hun topvorm ook kunnen, maar een 20-jarig meisje, poeh hé, I was impressed. Ostapenko speelde een soort pats-boemtennis, sloeg een karrenvracht aan ‘unforced errors’, maar er stonden nog veel meer ‘winners’ tegenover. Het was twee uur lang heerlijk om te zien. Spelen om te winnen, en niet om niet te verliezen, ik hou er van. Onbevangen met een drive die je zelden ziet. Af en toe wat twijfel op het gelaat, en dan gelijk even die blik naar haar begeleiding. Maar mag het bij een net 20-jarig meisje tijdens haar eerste Grand Slam finale? Na de winst stond ze de pers te woord met een flair die je zelden ziet bij zo’n jong grietje. Op de vraag dat haar spel wel wat op dat van Serena Williams leek reageerde ze gevat door te zeggen dat Serena’s spel op dat van haar leek, fantastisch!! A star is born; Jelena Ostapenko; onthoudt die naam.