Gisteren rond de Iberische clash van Spanje tegen Portugal op het WK gingen mijn gedachten alle kanten op. Vooraf vroeg ik mij af of een gespleten ploeg die twee dagen geleden zijn coach aan de dijk had gezet ook maar iets kan presteren? Nou die vraag kan wel bevestigend worden beantwoordt. La furia roja speelde een soort stand in de mand. U weet wel dat spel, waarbij iemand de bal recht omhoog schiet, roept voor wie hij is en dan allemaal hard weg lopen. In Sotchi was het gisteren niet anders. Stand in de mand……., en de bal is voor Isco. Stand in de mand……, en de bal is David Silva. Stand in de mand….., en de bal is voor Andrés Iniesta. Bij alle drie begon telkens weer een schitterende tiki-taka aanval.  Het was een genot om te zien. En dat allemaal twee dagen nadat bondscoach Julen Lopetegui de zak had gekregen, en Fernando Hierro door de Spaanse bond werd gevraagd de ploeg dit WK, vooraf toch als één van favorieten bestempeld, te coachen. Hij zal niet veel verandert hebben en ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat juist hij als oud Real Madrid speler niet een paar keer de mooiste uitspraak van Johan Cruijff ‘salid y disfrutad’ – ga naar buiten en geniet –  heeft geroepen om de gespleten ploeg bij elkaar te houden. Rasvoetballers hebben namelijk helemaal geen coach nodig. Ze wonnen niet van Portugal maar dat lag maar aan één man, Cristiano Ronaldo; rasvoetballer en fenomeen in één.