Het afgelopen seizoen bij Salao, al 33 jaar mijn zaalvoetbalclub, was er op z’n zachtst gezegd niet één om over naar huis te schrijven. Op enkele anekdotes na. Die van gisteren wil ik u niet onthouden. Een zenuwachtige aspirant stageloper komt de trap van ons bedrijf op, stelt zich netjes voor en gaat zitten. Na wat zenuwachtig gepeupel over zijn opleiding en eerdere stages vroeg ik hem tot slot naar zijn hobby’s. ‘Voetbal’ zei die heel beduusd. Hij zag er niet uit als een Messi, en ook had hij weinig uiterlijke kenmerken van Sergio Ramos. Ik zeg ‘oké, welke club speel je?’ ‘VV Schagen’ antwoordde hij ‘in de Onder-19’. ‘Oké’ zei ik…, ‘enne doe je ook aan zaalvoetbal’? ‘Nee nog niet’ antwoordde hij, om er gelijk aan toe te voegen dat dat komend seizoen wel gaat gebeuren. ‘Mag ik vragen bij welke club je gaat zaalvoetballen? Hij was even stil en toen zei hij Salao’85. Ik zag mijn collega van achter zijn beeldscherm van oor tot oor glimlachen. Ik zei ‘oké’ om er gelijk aan toe te voegen dat Salao mijn club is en ik daar voorzitter van ben, zonder verder uit te wijden. Na wat laatste plichtplegingen met betrekking op de mogelijke stage vroeg ik hem tot slot wil je nog iets zeggen of ergens op terugkomen. “Ja graag, ik probeerde voor Salao mijn pasfoto te uploaden voor de aanmelding maar deze was groter dan 1mb en dan lukt het niet. Kunnen jullie mij daar bij helpen?” Met wat tips stuurden we hem weer op pad. Op weg naar een mooi seizoen bij Salao en mogelijk een geslaagde stageperiode.