Het was negen jaar geleden. Nog voor de problemen met hart en nieren – maar al wel met pittige last van astma – dat ik het voornemen had om de halve marathon van Egmond te gaan rennen. Nu negen jaar later dank ik god om mijn blote knieën dat die editie destijds werd afgelast vanwege de weersomstandigheden.

Destijds blij maar ook wel een knagend gevoel aan overgehouden. Wat als…… Vorige week heb ik echter mijn schuld van toen ingelost door diezelfde halve marathon nu wandelend af te leggen. Omdat hardlopen niet meer mag van de doktoren heb ik de afgelopen jaren het wandelen als alternatief gevonden. Ik zag er wel enigszins tegen op; Zeven kilometer strand, en daarna duin en bos – pfff hoe zou ik dat overleven? Het strand was gelukkig redelijk hard en de zee trok middels het getij rustig terug. Daarna het duin in – heuvel op – heuvel af en daar deed mijn nog altijd sterkte spiergestel zijn werk – heerlijk. Zelfs de controleposten konden mij – op een bakkie koffie na op het strand – niet tegenhouden. In minder dan 4 uur kwam ik aan bij de finish.

21 kilometertjes in de benen – laatste stempel en medaille ophalen en daar sta je dan. De auto stond ruim vijf kilometer verderop bij station Heiloo. Ik krapte mij even op mijn achterhoofd en dacht waarom niet? Het gevoel was goed – ik pak die vijf er ook nog even bij.

Eerlijk is eerlijk – die laatste waren zwaar en de spieren deden pijn, en blij dat langzaamaan de auto steeds dichterbij kwam. maar a lá alles voor de fitheid.

Zonder stappenteller, of routeplanner of andere van diens onzin, ruim 26 kilometer in de benen op 26 januari 2019 – Fucking hell, daar ben ik best wel trots op!! Feit is ook dat ik deze zware tocht hardlopend – negen jaar geleden – nooit, maar dan ook nooit tot een goed einde had gebracht. Daar was hij zelfs toen voor mij al te zwaar voor geweest.