Het is zo’n kleine tien jaar geleden zijn dat ik werd getroffen door een hartinfarct. Dat zette mijn actieve (sport)leven op zijn kop. Zelf voetballen zou dat er nog bij zijn na zoiets? Ik vroeg het mij af. Ruim een jaar later, nadat ik al weer wat potjes in de zaal had gebald en nog eenmaal de Dam tot Dam had gelopen, werd er een ernstige nierziekte bij mij ontdekt. Zware tijd volgde en ik stelde mij opnieuw de vraag – zou ik ooit nog actief kunnen sporten. Het antwoord was nee – de medicijnen om de ziekte onder controle te krijgen hadden een te verwoestende werking op mijn gestel. Einde van een actieve sportcarrière en een topsportcarrière in mijn hoofd. Van de week kwam opeens het bericht dat Nycke Groot – de Iniesta van het dames handbal – per direct stopt bij Oranje. Het lichaam is ‘op’, zo stond er te lezen. Dertig jaar en dan al versleten – gewoonweg op. Dit nieuws werd gevolgd door de eveneens 30-jarige Andy Murray, die hoopt Wimbledon 2019 nog te halen?? Het woord ‘op’ nam Andy niet in de mond maar je zag aan zijn gelaat dan ook hij ‘op’ is. Finished, klaar finito! Meer dan tien jaar beuken tegen de grote drie – die eigenlijk altijd net iets beter waren dan hij – doet een lichaam dus volledig slopen. Topsport is prachtig om te doen én naar te kijken én zwaar, misschien wel te zwaar? Je gunt Iedereen ook een leven na hun actieve sportcarrière. Actief bezig zijn met je kinderen, af en toe nog een potje sport met vrienden en vriendinnen op de camping of vakantie, je gunt het iedereen en ik hoop dat dit ook nog is weggelegd voor deze twee absolute sporthelden. Ik heb van jullie genoten!