Het is al weer een week geleden maar het laat mij niet los. Ik zat ter hoogte van de middenlijn – laag op de 2e ring Midden ingang Noord A – tijdens het Champions League duel Ajax-Lille. Ik had een prachtig overzicht en tijdens het turen over het veld zag ik  opeens de vergelijking. De één linkshandig – de ander linksbenig – de één tennisser – de ander voetballer – de één met temperament – de ander met temperament – de één Spanjaard – de ander Argentijn. De één bekend van zijn rituelen – de ander nog niet – tot vorige week dinsdag. Rafael Nadal staat bekend om zijn rituelen; eerste de lijn schoonvegen, dan met zijn racket de onderkant van zijn schoenen schoonvegen. Vervolgens  – aan zijn onderbroek trekken – zijn bezwete shirt van zijn schouders halen – het zweet van zijn neus vegen en de haren achter de oren – en dat elke opslag weer. En tijdens de pauzes de etiketjes altijd richting camera natuurlijk.

Zijn equivalent loopt sinds vorige week in Amsterdam op voetbalschoenen en heet Lisandro Martinez. Misschien nu nog iets minder rituelen maar ontegenzeggelijk op weg naar de titel ‘Nadal op voetbalschoenen’. Constant aan zijn neus frunnikend – regelmatig aan zijn onderbroek trekkend – en continue gebarend naar iets om hem heen – vaak niet wetend voor wie of wat – maar in alles met net zo’n drive als de tennisgrootheid. Argentijnen staan bekend als strijders en heel eerlijk moest ik na afloop toch ook concluderen dat mijn nieuwe held het vooralsnog op het gebied van strijd – voorlopig nog aflegt tegen die andere nog grotere strijder op Amsterdamse voetbalschoenen; Nico Tagliafico – man man wat een strijder is dat. Nicóóóóóóóóóóóóó! – kippenvel!