Het zal gisteren rondt kwart over vijf zijn geweest. Acht van de achttien holes gehad. Op de achtste een fijne par gelopen, maar daarvoor was het heel erg op en af. Eigenlijk niks nieuws want met een golfhandicap van net onder de 30 behoor ik niet tot de top. Nee, handicap 27,9 is niets bijzonders, echt niet. Maar toen op de negende gebeurde weer eens zoiets wat eigenlijk helemaal niet past bij een handicapper zoals ik. Neeh, geen hole in one, dat is mij in mijn lange carrière nog nooit gelukt. Maar na een perfect geslagen hybride op de middellange par 3 lag de bal zomaar dichtbij de hole. Nonchalant lopend met mijn tas op de rug kwam ik steeds dichter bij de green en hoe dichterbij ik bij mijn bal kwam hoe blijer het gevoel. Hij lag er echt dichtbij. Uiteindelijk zag ik hem op pakweg één meter van de hole stil liggen. Wachtend op die beslissende putt die mijn derde birdie van 2021 zou gaan betekenen. De spanning loopt dan altijd op, zo vaak kom ik niet in zo’n positie. Met een vaste putt in het midden van hole pakte ik mijn derde birdie van het jaar. Over de rest van mijn ronde kunnen we kort zijn, die was ronduit klote. Maar die birdie tsja, die neemt niemand mij meer af. Terug naar huis bedacht ik mij dat ik op drie van de vier par-3 holes van mijn thuisbaan nu in 2021 een birdie heb gemaakt. Nog één te gaan dacht ik: hole 14, dan heb ik een biridie grand slam – zoals ik zelf snel bedacht – op mijn naam. Het zal niet makkelijk worden maar ik heb nog bijna zeven maanden om die ene ontbrekende birdie op een par-3 te maken. Op hole 14, man man wat zou ik die graag maken, ‘maar da’s logisch’ zou mijn grote voetbalheld en tevens fervent golfspeler JC gezegd hebben.