7 januari 2011 – een datum die in mijn geheugen staat gegrift. Het was de vrijdag van mijn eerste hartinfarct. Destijds zaal voetbalde ik nog met mijn vrienden. Die datum veranderde echter veel, zo niet alles. Je bent er door dat -infarct een tijd uit en zoekt in overleg met je naasten en de doctoren naar alternatieven om toch actief bezig te blijven. Dat lukt wonderwel met het destijds wat oubollige wandelen. Inmiddels mag ik na twaalf jaar zeggen dat ik het wandelen volledig omarmd heb. Op 7 januari 2023 – exact 12 jaar na mijn eerste hartinfarct – kwam er iets in mij op dat als ijkpunt moest dienen voor de ontwikkeling die ik in die 12 jaar had doorgemaakt. Dat werd gisteren mijn zwaarste ‘hike’ ooit. Nu heb ik in de afgelopen jaren al vele zware hikes gemaakt. Veel en zware kilometers maar gisteren was ‘next level’. Ik had een hike gedefinieerd van meer dan 27 zware kilometers waarbij er nauwelijks sprake was van een verharde ondergrond. Het werd tussen Hargen, Schoorl en Bergen een hike om nooit te vergeten. Het was zwaar, loodzwaar maar o zo tof. Vooral zand, heel veel zand. De laatste kilometers liep ik echt op mijn tandvlees, zo zwaar had ik het mijzelf gemaakt op deze zevende januari. Maar bij aankomst op het hoogste duin van Schoorl – waar ik ruim 5,5 uur eerder was gestart maakte een trots gevoel zich van mij meester. Ik heb met deze afstand in combinatie met de zwaarte mijn grens opgezocht en gevonden. Dit is wat mijn lichaam na inmiddels twee hartinfarcten en een nierziekte nog aankan, i did it!!