Het is een term die wij tegenwoordig op het werk regelmatig bezigen. En dat is helaas niet uit weelde. In een keten waarin wij werken is samenwerken onontbeerlijk. Prima, maar dan zou het wel lekker zijn als je met mensen werkt die of wel een béétje bewust zijn, of een béétje bekwaam. Wij stellen geen hoge eisen, maar een beetje van dit en een beetje van dat, zou wel lekker zijn. Ik stel me zo voor dat iemand die van beide niets heeft ’s avonds thuiskomt waarna haar man of vrouw vraagt, ,,hoe was het op je werk schat?’, waarna het antwoord is ,,ja prima schatje, iedereen tevreden, geen klachten gehad.” Lijkt mij zo’n hééérlijk gevoel, maar ik heb het alleen nooit. Krijg je ook alleen als je onbewust onbekwaam bent. Heel misschien komt dat wel omdat ik te bewust bekwaam ben? Ik ben het nog aan het onderzoeken. Misschien moet ik gaan werken naar een status van onbewust bekwaam, lijkt mij heerlijk, of bewust onbekwaam? Oh nee die laatste zeker niet, want dat zijn saboteurs. Een beetje zoals onbewust onbekwamen, of mag ik dat niet zeggen?