Ik kan niet zeggen dat ik een warm gevoel krijg van het woord verzamelaar – en toch kreeg ik vrijdag de twinkeling in mijn ogen toen ik de deur van mijn huis open deed. Wat was het geval. Al weken keek ik regelmatig liggend vanaf mijn bank naar de boekenkast en zag dan die opeenstapeling van Hard Gras edities. U weet wel dat zelfbenoemde ‘literaire voetbalmagazine’. Alles stond door elkaar van editie 3 tot en met editie 131. Ik wist dat er een paar ontbraken. Dat zijn van die schaarse edities. Nummer 1, 2, 7 en 13 had ik kortgeleden al op de kop getikt bij een antiquariaat – en hiermee dacht ik mijn collectie compleet te hebben. Niets van dat alles bleek vorige week. Nu in corona tijd – waarin we allemaal iets meer tijd over schijnen te hebben – eens echt gekeken welke edities er nu nog misten. Eén voor eén uit de kast gehaald en in chronologische volgorde op stapeltjes van tien gelegd. Uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat de nummers 21 – de Willem van Hanegem special – én een echt collectors item – en de verdwaalde editie nummer 82 nog ontbraken. Die laatste heb ik zeker eerder in de kast gehad maar één van mijn vrienden zal deze wel eens proletarisch geleend hebben – vermoed ik. Nogmaals een zoekopdracht gegeven voor die laatste twee bij het antiquariaat, en binnen ‘no time’ antwoord dat ze ook deze edities voor mij hadden gevonden. De verzendkosten waren bijkans hoger dan de prijs van de boekjes – maar wat geeft dat in ruil voor een gelukzalig gevoel. En vrijdag was het zover. Omhuld in een stevige bruine kartonnen envelop lagen ze op de deurmat. Met hetzelfde euforische gevoel van een kind – wat zijn verjaardagscadeau mag openmaken – scheurde ik de bruine envelop kapot en zag de nog in prima staat verkerende Hard Gras 21 en 82 te voorschijn komen. Nummer 21 komt uit de vorige eeuw en nummer 82 – met Zlatan op de kaft zal ook al wel tien jaar oud zijn – maar dat is in deze van ondergeschikt belang. De collectie is compleet! Zonder één letter van beide boekjes te lezen voegde ik ze toe in de juiste stapel – keek nog een keer liefkozend naar die prachtige 13 stapeltjes plus die ene losse en ging over tot de orde van de dag.