Jeroen Pauw – de talkshow host koning van ons land – had een programma met deze titel. Alleen was de looptijd met vijf jaar iets korter. Dat programmaformat is nog altijd één van mijn favorieten. Nu exact tien jaar later kijk ik vandaag ook terug op een memorabele dag in mijn eigen leven. 7 januari 2011 – de datum staat in mijn  geheugen gegrift, en niet zonder reden. Het is een datum die mijn leven volledig heeft veranderd. Ik weet het nog als de dag van gisteren. We speelden die avond met mijn matties van Salao 2 in de groeneweg tegen een team van Nieuwe Niedorp. Zelf goed gespeeld, dat weet ik nog  – maar wel met 2-3 verloren, dat weet ik ook nog. in de kleedkamer merkte ik al iets en in de kantine was ik rustig en teruggetrokken. Dat was niets voor mij destijds. De jongens vroegen ‘gaat ‘t’. Ik zei een beetje last en wreef wat over mijn borstbeen. Na geen bier en twee frissies, wat ondenkbaar was bij een gezonde ‘ik’ stapte ik op en zei tegen de boys, ‘ik ga naar huis, lekker slapen, voel mij niet helemaal top, en dan morgen gezond weer op,’ Lopend vanaf de groeneweg naar het Plantsoen, voetbaltas losjes hangend aan mijn schouder. Lopen ging niet vanzelf, bij het postkantoor even op het bankje gezeten, moe en drukkend gevoel op de borst maar nog niets vermoedend. Door naar de Gedempte Gracht en bij ijssalon van Picobello weer even op een bankje gaan zitten. Zelfde drukkende gevoel rondt mijn borstbeen, maar nog altijd niets vermoedend. Nog een klein stukje naar huis en dan lekker naar bed, slapen dat is wat ik wilde. Thuis aangekomen, kleren uit en naar boven, dat ging nog redelijk. In bed geploft, en na een half uur draaien eindelijk het besef, ‘dit voelt niet goed’. De mannen gebeld die nog aan de borrel zaten in de sporthal of ze even wilden helpen met het het bezoeken van de huisartsenpost. Natuurlijk geen probleem, daar heb je namelijk vrienden voor. Zittend op de tafel draalde de dienstdoende huisarts om mij heen. Ik zag hem twijfelen dat hij het niet wist. Toen de knoop zelf maar doorgehakt. ‘Dokter, ik geloof niet dat het goed met mij gaat. kan ik niet voor controle even naar het ziekenhuis’, vroeg ik. Ik weet niet meer hoe hij daar op reageerde. Wat ik nog wel weet is dat er niet veel later een ambulance voor stond. De dienstdoende verpleegster zag mij liggen – de pijn en de benauwdheid was inmiddels behoorlijk – en zei kordaat, ‘Ik zie het al, dit is een hartinfarct’. Snel de ambulance in, en met gillende sirenes naar Alkmaar. Daar werd ik – inmiddels 8 januari 2011 – met spoed binnengebracht en gelijk door naar de afdeling cardiologie, waar ik binnen no-time onder zeil ging voor een dotterbehandeling. Na de behandeling – mijn broer was inmiddels gearriveerd – zei de cardioloog ‘meneer Schimmel we zijn klaar.’ Geloof het of niet ik voelde mij gelijk fantastisch en zei tegen mijn broer gekscherend ‘start the engines’ , we gaan naar huis.’ Dat gebeurde natuurlijk niet, maar twee dagen later – op 10 januari 2011 – heel toevallig mijn 46e verjaardag liep ik redelijk fit het ziekenhuis uit. Veel minder fit dan hoe ik mij nu tien jaar later –  7 januari 2021 voel . Het was een wake-up call om het roer drastisch om te gooien –  en dat,  zeg ik nu tien jaar later is meer dan uitstekend gelukt.