Afgelopen woensdag 17 februari 2021 – kwart voor een ’s nachts namen mijn broer en ik in het AMC in Amsterdam afscheid van onze mama. Het moet ergens maandag de 15e zijn geweest dat ze gevallen is in haar woning. Onze altijd zó zelfstandige mama is deze val uiteindelijk fataal geworden. We hebben er dinsdag de 16e toen we haar in de avonduren bij bewustzijn vonden nog met velen van alles aan gedaan om haar in leven te houden. Dat is dus niet gelukt. Nu – een paar dagen later hebben ook wij er vrede mee.  We weten eigenlijk wel zeker dat mama er op deze wijze ook vrede mee heeft. Geen gezeur voor haarzelf, geen gezeur voor nabestaanden, en geen gezeur voor haar omgeving, dat was onze mama. Net als papa in 1978 was het ook mama’s wil om haar lichaam ter beschikking te stellen aan de wetenschap, en zo geschiedde. Alles had ze hiervoor nauwkeurig voorbereid, ook dat tekende haar zelfstandigheid. Natuurlijk ga ik je missen mama – net als dat ik papa elke dag nog mis, ‘maar ook dat komt goed maatje’ zoals jij altijd zei . En als ik dan naar mezelf kijk dan voel ik eigenlijk louter trots dat ik zulke ouders heb mogen hebben. Het is goed zo!