Er zijn boeken vol geschreven over de Londense voetbalclub Millwall. Het is rauw, het is ruig, het is lelijk, de sfeer is altijd vijandig, en na een bezoek aan het – in het lelijkste deel van Londen gelegen – stadion van Millwall voor een bezoek aan de wedstrijd Millwall-Blackburn Rovers kan ik nu ook zeggen, alle clichés kloppen. Waar je vooraf denkt dat je in Londen alles kunt bereiken met de metro is dit deel van Londen alleen maar te bereiken met de trein en de wat verderop gelegen dubbeldekker standplaats. En natuurlijk met de eigen auto. Maar dat wordt je van alle kanten afgeraden, omdat één verkeerd woord kan betekenen dat je je auto terugvindt op z’n kant, op vier blokjes of met ingeslagen ruiten. Nee dan toch maar het openbaar vervoer. De metro gaat niet verder dan Londen Bridge vanwaar je verder bovengronds reist naar het afgelegen stadsdeel Bermondsey. Ingecheckt op perron 14 verzamelen we met mannen gehuld in diep donkerblauwe shirts van de cultclub. Aan het shirt is echt niks mis, maar de overdaad aan vervaarlijke tattoos gekoppeld aan een gemiddelde BMI van 30 en hoger werkte op ons toch ietwat afwijzend. Ook het kabaal in de treincoupé kwam op ons enigszins afschrikwekkend over. Maar ja je bent op weg naar Millwall of je bent het niet. Uit de trein in een lange sliert wordt je welkom geheten in het land van Millwall

Nog een klein stukje en dan een biertje in een fijne pub en wat ouwehoeren over Engels voetbal – zo denken we als we onder deze boog door lopen. maar alles wat we zien, zijn asgrauwe huizen en verfomfaaide industrieachtige terreinen. Aangekomen bij het stadion kietelt de geur van oud en verschroeid frituurvet onbaatzuchtig je neusvleugels. Ondanks dat we trek hebben lopen we snel voorbij. Op naar de ticket office, alwaar we ons door de vriendelijk iets te fors uitgevallen dame achter het loket laten verleiden tot de aanschaf van twee tickets op de Barry Kitchener stand. Eerlijk gezegd ‘never heard of Barry Kitchener’ maar daarover later meer.

Omdat we laat zijn direct door naar onze plaatsen. Prima plekken laag aan de lange zijde ter hoogte van de penaltystip settelen we ons voor weer een potje voetbal in Londen. Ditmaal geen Premier League, zoals gisteren bij Brentford-Arsenal, en ook niet de verwachting dat de magische avond van een dag eerder hier zal worden overtroffen, maar a la, deze moet ook gevinckt. In het boek ‘van Middlesbrough tot Millwall ,een reis langs de rafelranden van het Engelse voetbal’ wordt deze ground omschreven als een kale legobak en ik moet schrijver Joris van der Wier hierin wel gelijk geven. Wat authentiek is aan deze bak zijn de open hoeken, al is dat met het huidige gure klimaat doorgaans ook geen pretje meer. Maar van dat alles hebben wij deze middag geen last. In een prima temperatuur, met een heerlijk zomerzonnetje kijken we naar een wedstrijd afgrijselijk slecht voetbal. Bij Blackburn proberen ze in ieder geval nog te voetballen bij Millwall is het ouderwets kick and rush, met bij een geslaagde knalharde sliding een oorverdovend gejuich.

Met de brilstand op het bord fluit de scheidsrechter voor de rust en is het eindelijk tijd voor een biertje. In het zonnetje voor de Barry Kitchener stand raken we voorzichtig aan de praat met een vriendelijk ogende Millwall supporter. Hij vraagt ons waar we vandaan komen. ‘Holland’ is ons antwoord waarop hij zich verwonderd afvraagt of we alleen de plas overgekomen zijn voor een bezoek aan Millwall. Zonder te zeggen dat we ook al bij Brentford zijn geweest – je weet het hier namelijk maar nooit – snapt hij lachend heel goed dat je niet voor je plezier alleen maar op en neer naar Millwall gaat. Normale Millwall aanhangers zijn er dus gelukkig ook nog. Na rust app’ent op de tribune krijg ik van een maat van me onderstaande foto van een Millwall speler binnen. Geen idee wie het is maar hem kennende zal het wel een ‘local legend’ zijn, dus app ik terug of het toevallig Barry Kitchener is.

‘Yes’ is zijn antwoord met als toevoeging 606 wedstrijden voor Millwall. Onze wiki held ook nu weer ontmaskerd. Na wat omzichtig om ons heen kijken naar hardcore Millwall gedrag veren we opeens op bij de 1-0 die volledig uit de lucht komt vallen. Drie zijdes van het stadion staan in vuur en vlam en werkelijk iedereen wordt gek van blijdschap en ook wij klappen sportief mee. Kleine mini hooligans staan met gebalde vuistjes op de randen van het veld. Het is een vreemd gezicht. In de slotfase komt Blackburn op gelijke hoogte, en speelt Millwall voor de tweede wedstrijd op rij met 1-1 gelijk in de competitie. Waarschijnlijk zullen er nog vele van dit soort bloedeloze potjes volgen dit seizoen, maar geen Millwall fan die hier ook maar een seconde over in zal zitten. Hun slogan is niet voor niets ‘no one likes us, we don’t care’, en dat hebben wij nu ook zelf tijdens deze trip ondervonden. Als aandenken van ons bezoek besluiten we op de terugweg de club nog een beetje te sponsoren met de aanschaf van een shawl met natuurlijk de slogan van deze cultclub aan de voorzijde.