De proloog was al fraai……………

Maar dan in mei 2020 een klein kinkje in de kabel. Fulham was te sterk in de play-off’s maar de ‘Bees are never beaten’, dat bewezen de mannen van trainer Thomas Frank afgelopen corona seizoen. Met opnieuw een plek in de finale van de play-off’s trad Brentford eind mei 2021 op een door corona heel matig gevuld Wembley aan tegen Swansea. In de wedstrijd die algemeen wordt omschreven als match van ‘two hundred million pounds’ maakten de Bees al voor rust het verschil. De beloning was een plek in het walhalla van het Engelse voetbal, de premier league. We waren er dagenlang vol en vooral vol ongeloof over. Brentford in de Premier League? Dat kon niet waar zijn? En toch was het zo, zo bleek bij het bekend worden van de ‘fixtures’ voor het aankomende seizoen ergens half juli. Brentford staat bij het programma van de premier league er gewoon tussen. Naast de clubs uit Manchester, Liverpool, Chelsea, Tottenham Hotspur en Arsenal om maar even bij de grote zes te blijven. Clubs met begrotingen die het miljard soms wel eens overschrijden. Daar staat Brentford nu tussen. Club uit het zuidwesten van Londen – niet meer dan a busstop at Hounslow – zoals de fans hun club zelf regelmatig omschrijven en niet te vergeten ruim een jaar geleden nog spelend in een koninklijke bouwval die was opgetrokken in 1905 van de vorige eeuw. In stilte heeft de club in 2020 zijn intrek genomen in een 1200 meter verderop gelegen hagelnieuw stadion met helaas de afgrijselijke naam Brentford Community Stadium, maar dit terzijde. Voor de rest is alles mooi aan deze club.

De seizoenkaarten voor het corona seizoen bleven natuurlijk onaangeroerd maar zoals een mooie club betaamt werden wij gedurende vorig seizoen keurig op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen. Oktober 2020 al besloten om onze kaarten zonder extra kosten te verlengen naar dit seizoen 2021/2022. Destijds natuurlijk nog ongewis over het feit dat ze goud waard zouden worden met deze promotie. Maar daar zit je dan begin augustus 2021 – twee seizoenkaarten in de knip – maar Engeland uit de Europese Unie middels de Brexit, en inmiddels wetend dat de openingswedstrijd van het seizoen toevallig thuis is tegen het grote Arsenal – op de vrijdagavond – als opening van Premier League seizoen – met meer dan 500 miljoen kijkers van over de gehele wereld. Tja wat doe je dan? Dan ga je heen! Ondanks alle corona beperkingen maandagavond 9 augustus de knoop doorgehakt en dinsdag de 10e alles in gang gezet. Na ampel overleg besloten de Eurostar te boeken die ons in vliegende vaart van Amsterdam CS naar King’s Cross St Pancras station in hartje Londen gaat brengen. Dat was één. Een B&B boeken voor twee nachtjes was in in deze metropool een eitje. Dat was twee. Testen voor vertrek in Schagen, check, dat was drie. Testen in Londen op zaterdag – dus na de wedstrijd – voor de terugreis op zondag. Dat was een hele puzzel maar uiteindelijk ook gelukt. Dat was vier. Bijkomend nog een heel trits aan formulieren in te vullen. Maar toen ook dat allemaal lukte, pas dan ga je ook daar waar ‘the magic happens’. Want geloof mij het werd een ‘once in a lifetime experience’.

Maar voordat we waren op de plek waar het eerste voetbalwonder van dit seizoen plaats zou hebben nog een reis vanuit Schagen naar het aan metrostation Kew Bridge gelegen Brentford stadium. ’s Ochtends nog rustig koetelend in de trein naar Amsterdam CS. Daar vrijdag rondt het middaguur een broodje, wat euro’s wisselen voor ponden, en snel naar perron 15 voor de incheck. Dat was op het nippertje. Na het tonen van het testbewijs, het vaccinatiebewijs en allerlei andere paperassen mochten we door naar de marechaussee die ons even strak in de ogen keken, maar gelukkig doorlieten. Zittend in de trein eindelijk tijd voor een broodje. In de werkelijk super de luxe Eurostar ontbreekt het je aan weinig. Even op gang komen en dan in een flits naar 010. Korte stop, en met een veel hogere snelheid richting Brussel en Rijssel….., en daarna op topsnelheid naar Londen. Relaxend aan een eerste biertje verheugen wij ons op wat nog komen gaat. Ze zullen toch niet winnen van de Gunners? ,,Neeh dat geloof ik ook niet, ’t is wel Arsenal hè, dat zijn geen koekenbakkers”, zo zeggen we. ‘Kleine nederlaag zou al mooi zijn’ zo praten we onszelf moed in.

Van de trein via een paar roltrappen – die meer weghebben van kermisattracties – snel naar de metro. Gelukkig heb ik Coen als gids want in dit metrowalhalla breekt het zweet me uit. Na wat gehannes bij het kopen van de tickets snel de juiste lijn richting Northfields. Bij het uitstappen op Northfields voel ik mij gelijk thuis bij het zien van de mooiste bus ever.

Niet veel later worden we nog blijer, bij het zien van onze B&B. Vanuit de verte doemt hij op. ,, Dat zal onze B&B toch niet zijn, zoveel hebben we er niet voor betaald, ” vragen wij ons vertwijfeld af. Even later, ja hoor het blijkt de door ons geboekte ‘The Forrester’ te zijn. Alweer dubbel zes zeggen we lachend tegen elkaar bij het binnenlopen van ‘The Forrester’

Snel inchecken en rugzakken naar de kamer. Korte check op de kamer en alweer dubbel zes met vier bedden voor ons tweetjes. Maar we moeten door – geen tijd te verliezen – er staan pints op ons te wachten in de Griffin zo hebben we vooraf bedacht. De Griffin – één van de kroegen – die aan het oude stadion Griffin Park grenzen. Niet ver van het nieuwe onderkomen. Al snel raken we bij de Griffin aan de praat met een aantal locals die ons vertellen dat er nog drie van de vier kroegen rond Griffin Park bestaan. De Princes Royal heeft zijn deuren als enige gesloten.

Nippend aan een heerlijke pint zien we om ons heen dat de bulldozers al aardig opschieten met hun opruimwerk van Griffin Park. Niemand weet exact aan te geven hoe lang het nog duurt dat Griffin Park alleen nog in de herinneringen zal bestaan maar lang zal het niet duren. ‘Never mind’ denken we, op naar nieuwe herinneringen, want die zijn nooit ver weg als je er maar naar op zoek blijft gaan, zo zal later deze avond blijken.

We staan nog lekker, maar ja de opening van de Premier League – ’s werelds grootste en rijkste voetbalcompetitie – gaat over een uur beginnen……., en wij hebben kaartjes. Seizoenkaartjes om precies te zijn. In een draf langs de oude ingang van Griffin Park en snel nog even de shop in. Deze zit nog op zijn oude plek, omdat de nieuwe nog ‘under construction’ is bij het nieuwe onderkomen. Steeds grotere aantallen in roodwit gehulde iets te zware Engelsen drommen samen richting de smalle toegangspoorten van het nieuwe stadion. Elke millimeter grond kost in deze metropool namelijk al een vermogen. Wat opvalt richting stadion is de opgewektheid van de supporters. Iedereen lijkt nog altijd verbaasd hier bij te zijn, en vooral ouderen kijken af en toe wat verweesd om zich heen. We spreken terloops een oudere man en vragen hem hoe lang hij al een seizoenkaart heeft. ”More than sixty years’, zegt hij waarbij vooral opvalt dat hij nog nauwelijks meer tanden in zijn snuit heeft staan. Ik antwoord vriendelijk door te zeggen dat hij Brentford dus nog nooit op het hoogste niveau heeft aanschouwt. Hij knikt instemmend en zegt ‘that was 74 years ago for the last time’. Terwijl de oude man dit zegt waggelen de tranen over zijn wangen. Een aangezicht wat we nooit meer zullen vergeten.

Voor de aftrap helaas geen tijd meer voor nog een pint, dus snel naar onze seizoenstoelen. Schuin achter het doel, op de West Stand – zesde rij, stoel 822 en 823. Ondanks het feit dat het stadion meer dan de helft kleiner is dan de Johan Cruijff Arena – die ik ook regelmatig bezoek, voelt het toch heel indrukwekkend. Maar het wordt pas echt indrukwekkend vlak voor de aftrap. De ‘groundsman’ werken het werkelijk al geniaal ogende tapijt nog even verder bij naar status subliem, en dan knalt het clublied van de Bees ‘Hey Jude’ uit de speakers. We zijn er stil van, kippenvel over het lichaam, tranen in de ogen van zovele Bees, en iedereen zingt uit volle borst mee, camera’s klikken en filmen onophoudelijk. Om in Beatles termen te blijven het is een ‘magical mystery tour’.

‘Mystery’ omdat we dan nog niet weten wat er in de komende negentig minuten gaat gebeuren. Arsenal gaat fel van start maar de thuisclub geeft geen krimp. Om ons heen hoort iedereen dat we ‘from Holland’ komen en hierop worden we bijna door iedereen om ons heen aangesproken. ‘You too from Holland?’ vragen ze geïnteresseerd. ‘Yes’ antwoord ik, ‘he’s for Feyenoord en I’m spectator of Ajax’. vervolg ik lachend en de Engelsen lachen mee en vinden het allemaal fantastisch. De meesten blijven die gekke Hollanders een beetje vreemd aankijken tijdens de wedstrijd. Je ziet ze denken ‘wat moeten die gasten hier bij onze kleine club’. Meermaals leggen we uit dat we houden van deze club en dat we van plan zijn af en toe over te komen voor een wedstrijd, en als we zelf niet komen dan sturen we twee anderen. Duimpjes en weer lachende gezichten vallen ons ten deel.

Na een klein half uur is covid verder weg dan ooit. Brentford komt op 1-0 en het stadion wordt bijkans afgebroken. Werkelijk iedereen springt elkaar in de armen en het geluid is oorverdovend. Weer dubbel zes denk ik in een oogwenk als ik Coen aankijk. Na rust wordt het zelfs 2-0 en het ongeloof kun je met bakken tegelijk van de meeste gezichten afscheppen. Het is dus vanavond echt een ‘magical mystery tour’ geworden. En niet te vergeten voor heel even ‘on top of the league’ zingt het hele stadion uitbundig.

Na het laatste fluitsignaal blijft werkelijk iedereen op zijn plaats, en de ereronde duurt misschien wel meer dan tien minuten. Tijdens deze minuten knalt opnieuw onophoudelijk ‘Hey Jude’ door de speakers. Het is opnieuw kippenvel, maar nu met nog meer trots in het lijf. Ruim na tienen druipen we af – het stadion stroomt inmiddels langzaam leeg -en we gaan op zoek naar nog iets te eten – voordat we nog wat pints naar binnen gaan gieten. Terug in de Griffin vieren we nog wat feest met andere ‘lads’ van de club. De mooiste zijn twee broers die de wedstrijd in de Griffin hebben gekeken. We vragen waarom zei niet in het stadion waren. De ene broer begint met ‘we’re on a waiting list’ for a ticket’. Als wij onze seizoenkaarten hierop aan de beide broers laten zien vallen ze bijkans beide van hun kruk. Het is lachen, huilen, ouwehoeren en mooi zitten voor een lange tijd….., en vooral bier drinken. Want ook dat is Brentford. Na nog wat gekeuveld te hebben met een oudere wijze hardcore Brentford supporter – die tweewekelijks de reis van zijn woonplaats Plymouth naar Londen maakt – for about 250 miles each – besluiten wij ruim na middernacht dat het mooi is geweest. In de Griffin gaat het nog even door, maar wij wandelen moe maar heel voldaan naar onze B&B. Het was fantastisch!!!!!

London Pride