‘Peniche wat ben je mooi’, dat kunnen wij nu na onze golftrip aan deze nog ietwat onbekende plaats aan de surf- en silvercoast van Portugal nu ook zeggen. Weer eens wat anders dan de Algarve of de strook in de buurt van de hoofdstad Lissabon. Onze reis begon niet zoals we dachten in alle vroegte van de 23e september, maar al drie dagen eerder met de trieste mededeling van onze Franc – die maandag voorafgaand met deze foto verscheen in de what’s app groep.

‘Sjezus, jemig en wáááát, waren een paar van de reacties bij het zien van de foto en het verhaal. Bij het plaatsen van het bericht had Franc nog goede hoop toch mee te kunnen maar één dag voor vertrek meldde hij zich dan toch geblesseerd af. Toen waren er nog zes! Die zes stapten om klokslag zeven uur het TAP toestel op Schiphol in. Met een uurtje winst landde de TAP al om negen uur in Lissabon. Hup naar de Aeroporteparque, alwaar onze bus – eigendom van de familie Kramer – al ronkend klaar stond en we na wat kleine omzwervingen de route vonden richting het noorden. Geen tijd te verliezen en gelijk door naar de volgens kenners prachtige baan van Praia del Rey – voor een deel grenzend aan de Atlantische Oceaan. We werden niet teleurgesteld. Snel onze oogverblindend mooie nieuwe shirts uitgedeeld. Op het terras tijdens de stevige lunch voor onze ronde gaven we meer licht dan de brandaris op Terschelling ooit heeft gedaan, en ook op de baan zag je andere voorbijgaande golfers wel eens met de ogen knipperen.

Na afloop van de ronde vol verhalen op het terras evalueren waar we – zoals een goede golfer betaamt – punten hadden laten liggen. Maar de eindconclusie was dat deze baan héél héél mooi maar ook héél héél moeilijk was, waarbij het op de greens nauwelijks te doen was, zo snel. Eindconclusie een topbaan!! Hierna vol verwachting naar onze Casa Kamer in Casais de Mestre Mendo. Van een topbaan naar een tophuis, we deden het in minder dan een kwartier. Aangekomen vielen de monden open, zo mooi!

• 

• 

• 

• 

Aan een rustige avond waren de meeste hierna wel toe, dus op naar de supermercado, waar we twee minuten voor sluitingstijd binnenvielen en zo ongeveer al het overige aanwezige drank en voedsel inlaadde; honger en dorst!! Een heerlijke lange nacht lag voor ons, en dat was bij het zien van de slaapkamers – en dan vooral de bedden iets om verliefd naar uit te kijken. De volgende ochtend ‘tranquilo’ uit de veren voor de rode dag. De roze shirts voor deze dag ingeruild voor onze krap gesneden rode Torreveija 2019, op moving day. Op golfgebied lag alles na dag één nog open. Wil en Den stonden bovenaan en gingen ook deze dag samen de baan in. De baan van Bom Successo lag iets meer het binnenland en dat werd gemerkt gedurende de dag. Niet alleen de shirts waren deze dag rood maar ook de koppen. Het begon nog redelijk fris, maar gedurende de dag nam de warmte, de luchtvochtigheid en de vermoeidheid behoorlijk toe. Vooral bij de glooiende 2e negen was het op en af en was het best af en toe afzien. Maar ook deze baan – mijn inziens niet zo mooi als Praia del Rey – mag het predicaat topbaan best krijgen.

• 

• 

• 

• 

Na wat gesnuffel in het Casa Kramer boek kozen we we de nummer 1 als locatie voor het eten van die avond. Op naar Xakra aan het strand van Peniche. Zij hadden alleen nog buiten plek bij de reservering, maar ook dat deerde niet, al hadden we allemaal wel iets van een jas of een lange mouwen dingetje mee voor het geval het echt koud zou worden. Het bleef natuurlijk wel eind september. Na wat aanvankelijke scepsis werd het een avond om nooit te vergeten. Alles was dubbel zes deze avond.

• 

• 

• 

• 

• 

De zaterdag – doorgaans de rustdag bij ’t Excuus, maar daar dacht de organisatie dit jaar anders over. We lieten ze nog even uitslapen, maar toen op naar het Baleal surfstrand. Bij het zien van de hoge golven haakten er een paar af, en kozen voor een rustige dag op strand, no problem!

• 

• 

Het andere 3-tal boekte de anderhalf durende les golfsurfen op het prachtige strand, en dat hebben we geweten. Zwaar, loodzwaar was het, maar zo gaaf om mee te maken. Niet voor één gat te vangen gingen we de strijd met de golven aan. Pas dan merk je goed hoe sterk het water is. We werden niet verzwolgen, maar zoutwater hebben we alle drie voldoende binnen gekregen.

• 

Oude surfdudes op Baleal

Na een heerlijke én verdiende lunch aan het strand trokken we ons voor even terug in onze Casa. ’s Avonds uit eten bij Tribeca – en ook dat was een schot in de roos. Prachtige locatie, in een soortement open binnentuin waar de Hortus Botanicus jaloers op is. Inmiddels al onze laatste avond aangebroken en wat zaten we mooi en wat aten we lekker.

• 

• 

De zware zondag brak vroeg aan: 18 holes, schoonmaken, opruimen, uitchecken, autorijden, vliegen en wat al niet meer. Tee-off vroeg in de ochtend op de werkelijk fabuleus mooie baan van West Cliffs. Dauw nog op de fairway en de green – en in een soort trance over baan gelopen, zo mooi! Links en rechts om je heen kijkend naar zoveel natuurlijke schoonheid. Eerlijk is eerlijk als ik zeg dat de baan voor veel van ons iets te hoog gegrepen was, maar pfff wat een prachtige baan!! De beide kanshebbers voor de eindzege Wil en Den streden tot op de laatste hole voor de eindoverwinning. Willy leek hem op hole 18 binnen te hebben, maar door ingrijpen van de VAR werd Dennis uiteindelijk ook dit jaar de winnaar en verdedigde hij zijn titel met succes.

• 

• 

• 

Na deze golfexperience snel terug naar de Casa voor de laatste douche en de laatste inspectie van de woning. In vliegende vaart met bus retour naar de Aeroporteparque waar we niet eens meer tijd hadden om de bus af te tanken. Van een gepland afscheid van onze alom gewaardeerde Paul kwam ook niets terecht, daarom gingen de cadeaus gewoon weer ongeopend mee terug naar Schiphol. Moe maar heel voldaan zakten we rond half zeven in onze vliegtuigstoelen, op naar Amsterdam. Het was weer fantastisch!

TODAS AS BELAS JORNADES CHEGAM AO FIM