We mochten weer, wat een genot. Zo’n coronajaar 2021 waarin je niet kan skiën blijft toch een beetje raar. ‘Rencontrer des amis’ was al lastig tijdens corona maar in november 2021 kwamen we weer eens bij elkaar om onze gezamenlijke wintersport te bespreken voor 2022. Vlak voor corona – januari 2020 – waren we voor het laatst naar het eveneens prachtige les quatre valleés geweest. Ook prachtig, al is die ene vallei minder in de naam toch wel echt het summum. `Deze keer geen domicilie gekozen in Val Thorens, maar in het piepkleine Brides les Baines. Gelegen aan de andere zijde van de vallei – zeg maar het wat decadentere deel – passend bij mannen van ons allooi. Zaterdagavond – na een reis met wat horten en stoten – werden we vriendelijk welkom geheten in hotel Amélie. In ons beste frans, overgoten met wat steenkolen engels, en de nodige handen en voeten, maakten we ons verstaanbaar en konden we de auto’s stallen, de kamers vinden en nog aanschuiven voor het diner. Over het laatste kunnen we kort zijn……., maar iedereen verdiend een tweede kans. Zondag – eindelijk de dag waar we lang op gewacht hadden. We mochten eindelijk weer de witte wei in – zo’n onbeschrijfelijk gevoel, knisperende sneeuw onder de latten en gaan. Misschien twee minuutjes roestig, maar daarna gelijk weer in de cadans zoals je gewend bent, heerlijk. Eddie was deze week onze gids – en dat was maar goed ook, anders waren we nu – twee weken later nog niet thuis geweest, wat een gebied. Zo zetten we na de dropping vanuit de gondel in het prachtige Méribel koers naar het nog decadentere Courchevel. Een plek om verliefd op te worden. En dan niet alleen vanwege de prachtige brede pistes, maar zeker ook de rijke Russische vrouwen. Klein probleempje – je bankrekening moet wel minimaal met zes nullen gevuld zijn, man man wat een decadentie!!

Die heerlijke decadentie kwam tijdens onze eerste stop al schrijnend aan het licht. Zesmaal een overigens heerlijke instant choco met slagroom – en een beschuitje met bevroren aardbeien kosten ons het lieve sommetje van €. 150,-. ,,Ach wat kan het kosten, we zijn er ff uit,” zo redeneerden we toen we onze ski’s weer lachend onderbonden, en weer glijdend verdwenen in de witte schoonheid van Lès Trois Valleés.

Van een rustig eerste skidag kwam weinig terecht – zoveel honger hadden we naar meer kilometers. Het was ver in de middag toen we pas neerploften voor een welverdiende lunch in Saint Martin de Belleville. Heerlijk gezeten in het zonnetje met een werkelijk fantastische lunch, wat een luxe, en dan was dag één nog niet eens voorbij!

De maandag was de enige dag met wat wolken aan de hemel en zoals het ‘decadente ietwat roestige skiënde golden oldies’ betaamt hebben we toen ook wat minder kilometers gemaakt. Alle dagen hierna werd het alsmaar beter; het weer, de beentjes, de choco’s, de locaties, het eten, wat een feest, én wat hebben we genoten en gelachen!!!

De après-ski en de avonden in Amélie waren vooral relaxt. Na een lange dag skiën – onder het genot van een biertje even poolen – daar waren we doorgaans wel aan aan toe. Sommigen gingen even liggen en daarna aan het diner. Dat werd na een matige start op zaterdag alsmaar beter. Geen tien maar een ruime voldoende stemde ons tevreden. Kort na het diner naar bed, we zijn inmiddels de 55 allemaal ruim gepasseerd, en gelukkig geen last van een ‘forever young’ imago. Op de donderdag had Eddie het lumineuze idee om richting Val Thorens, en dan nog verder naar Orvelle te skiën. Inmiddels voelden wij ons allemaal een Herman Maier 2.0 dus……, zo gezegd zo gedaan. Ergens bovenop gelukkig een shortbreak, want de beentjes begonnen toch wel vol te lopen, maar Eddie had snode plannen. Wat ons ernstig op brak deze dag was een meer dan matige lunch ergens in een traditionele vreetschuur, waar rondt twee uur – toen wij daar landen – bijna alles al was uitverkocht. Ranzige frietjes met nog ranzigere broodjes waren de bodem voor een lange terugreis naar Méribel. Nou dat hebben we geweten. Skiën, vallen opstaan en weer doorgaan, we zaten er doorheen. Half vijf de gondel bereikt terug naar Brides les Baines. Gelukkig overleeft, alleen mijn iPhone was ergens tijdens een val in de sneeuw blijven haken. Ik had hem in ieder geval niet meer. Gelijk bellen naar mijn eigen nummer en wat bleek – er bestaan nog wonderen. Een vriendelijke française nam op en gelijk een ‘meeting’ gepland voor overdracht. Deze vond plaats in het werkelijk prachtige viersterren hotel Mont Vallon in Mottaret. De taxichauffeur die ons van Méribel naar Mont Vallon bracht sprak na de overdracht de nu al legendarische woorden ‘you’re a lucky guy’ en zo voelde ik mij ook. Als beloning mocht hij ons terug brengen naar Brides les Baines wat een grote glimlach op zijn gezicht toverde, maar wat is €. 80,- taxikosten in verhouding tot een iPhone van meer dan €. 1000,-?

De slotdag zouden we relaxt gaan uitskien in de omgeving van Courchevel, dat was het idee, maar met meer dan tien zonuren in een sprookjesachtige omgeving kwam ook daar niets van terecht. Vanaf de eerste meters ging het mes er op. Bijna veertig kilometers hebben we deze dag nog even gemaakt. Peter was de eerste afvaller, zijn benen wilde niet meer wat zijn hoofd bedacht, het leverde prachtige plaatjes op.

Laatste dag, laatste lunch. Sommige wilden nog één keer aan de castor burger in Méribel die we eerder in week al meermaals geslacht hadden, maar volgens Eddie was dat te ver weg, dus kozen we voor een fijne andere optie; lunchen in de mallemolen van Courchevel. Bediening in bont, louter glitter en glamour, en heel veel mensen die hun skies voor deze gelegenheid maar thuis gelaten hadden, we keken onze ogen uit!

Bij het openslaan van de menukaart viel mijn oog op een heerlijke ‘pizza kaviaar’ De €. 280,- die deze pizza moest kosten werd niet geaccordeerd door de potbeheerder. Dan maar de Etna van €. 29,-, en die was ook heerlijk.

Nog even uitbuiken, en in stilte genietend besloten we aan de laatste terugtocht naar Méribel te beginnen. Lekker relaxt skiend eindigde zo een meer dan heerlijk skivakantie.

Les Gars c’était Fantastique